Mijn meest recente blog is hier te vinden.
Foto graanveld Glenn Carstens-Peters on Unsplash
November 2018 © Gaby van Halteren
Deutsche Sprache, schwere Sprache
Bovenstaande spreuk in zijn geestige eenvoud is een prachtig voorbeeld van een van de belangrijkste redenen waarom niet-Duitsers Duits moeilijk vinden – HET LIDWOORD.
Ik snap het!
Ik ben geboren met een talenknobbel waarvoor ik heel dankbaar ben en waardoor het leren van vreemde talen voor mij een stuk makkelijker is dan voor andere mensen. Nederlands heb ik bijvoorbeeld geleerd door in eerste instantie Engelse tv programma’s in Nederland te kijken en de ondertitels te lezen. Fase 2 was kranten lezen (toen nog de ‘echte’ papieren versies) en elke dag een paar keer het Journaal kijken. Ik heb een boek over Nederlandse grammatica gekocht en gelezen – en dat was het. Door heel veel oefenen, elke dag weer, kon ik vrij snel een redelijk niveau bereiken wat andere mensen behoorlijk verbaasde. Na de eerste grote sprongen werden de vorderingen kleiner maar ook vandaag de dag leer ik nog elke dag iets bij, bijvoorbeeld door deze blog te schrijven.
Waarom is der/die/das zo moeilijk voor niet-Duitsers?
Als ik het voor het gemak alleen maar over bepaalde lidwoorden heb en alleen maar naar Nederlanders kijk (volgens mij hebben Engelstaligen het nog moeilijker met maar 1 lidwoord in plaats van de 2 waarmee Nederlanders opgroeien) komt het er op neer dat ze maar 1 lidwoord extra hoeven te leren – en ook in het Nederlands heb je 3 geslachten, mannelijk, vrouwelijk en onzijdig, alleen wordt er voor mannelijk én vrouwelijk allebei de gebruikt. Aan de andere kant: de Nederlandse lidwoorden worden niet vervoegd maar der/die/das is niet altijd der/die/das, het is ook weleens dem/der/dem (3e naamval enkelvoud) of der/der/der (2e naamval meervoud). Keuze genoeg dus en het roet in het eten als je correct Duits wilt spreken en schrijven.
Ook Duitsers hebben hier zo hun problemen mee, niet alleen de ‘buitenlanders’. Het handigste is een goed geheugen maar als je daar niet mee bent gezegend is het helaas een kwestie van leren en oefenen en oefenen en oefenen … Er zijn heel wat artikelen over de Duitse lidwoorden geschreven en op internet vind je blogs en bijdragen met ezelsbruggetjes en trucs maar die komen er eigenlijk altijd neer op wat je ook op school leert – geen echte trucs dus maar opnieuw het betere leerwerk. Wel zijn er schema’s die je kunt gebruiken en aangezien je in dit digitale tijdperk altijd een of ander scherm ter beschikking hebt download je ze gewoon en kan je ze raadplegen waar en wanneer je wilt.
Conclusie: er zijn mogelijkheden om altijd het juiste lidwoord in de juiste naamval te vinden (lees: internet) maar als je daar niet afhankelijk van wilt zijn is het aan te raden er toch wat tijd in te steken; je hoofd heb je tenslotte altijd bij je (daar ga ik tenminste van uit, ook al is het soms alleen fysiek aanwezig, je hoofd, en ben je in gedachten heel ergens anders…).
Ik eindig met een klein lichtje aan de horizon: je hebt maar 1 (zegge: EEN) meervoudsvorm van het bepaalde lidwoord, namelijk ‘die’ – weliswaar moet je ook deze vervoegen, sorry, maar ik zou zeggen, tel je zegeningen hier.
De blog 'Deutsche Sprache, schwere Sprache'verscheen voor het eerst op woordentalent.com
Foto Florencia Viadana op Unsplash.com
September 2018 © Gaby van Halteren
Binge-reading: een nieuwe oude hype?
Is binge-reading, of netjes half Nederlands gezegd binge-lezen, iets nieuws onder zon? Een min of meer logisch gevolg van binge-watchen, het toepassen van de Netflix-formule op boeken, bladen en internet?
Vroeger werd je een boekenworm genoemd als je dat deed wat nu binge-lezen heet – het is dus van alle tijden. Ook voor mij persoonlijk is het iets wat ik heb gedaan vanaf het moment dat ik kon lezen, met uitzondering van de periodes rond grote gebeurtenissen in mijn leven zoals trouwen, kinderen krijgen, verhuizen, scheiden en weer verhuizen. Maar zelfs in die chaotische tijden lag er altijd wel ergens iets te lezen voor het geval ik er ineens behoefte aan had.
Voor de rest van mijn leven geldt: je kunt nooit genoeg boeken lezen (en het liefst ook in je bezit hebben). En alle informatie die je in bladen en op internet kunt vinden is ook mooi meegenomen. Op andere gebieden heb ik er totaal geen last van maar hier is bij mij beslist FOMO van toepassing (Fear Of Missing Out). Hoe meer hoe beter dus, als ik maar niets mis.
Maar dan nu de hamvraag: hoeveel van wat ik lees onthoud ik daadwerkelijk?
100.500 woorden per dag
Dat was het aantal woorden dat wij in 2008 gemiddeld per dag lazen, in boeken, bladen, op internet, op de diverse schermen, in e-mails, sms’jes en WhatsAppjes, op social media, tot en met de ondertiteling van films, series enz.. Dat is een aardig dik boek. Lezen is hier dan ook in de ruimste zin van het woord bedoeld en houdt ook diagonaal en vluchtig lezen en bekijken in. En dit Amerikaans onderzoek van de University of California San Diego (dat ik o.a. op deze pagina van The Morning News tegenkwam) is inmiddels bijna 10 jaar oud en op hun eigen site niet eens meer te vinden.
Het aantal woorden zal nu ongetwijfeld nog veel hoger zijn. En de meeste woorden ben je de volgende dag weer vergeten. Zelfs al blijven ze in je kortetermijngeheugen hangen (wat bij dit soort aantallen eigenlijk al onmogelijk is), zullen ze nooit allemaal de oversteek naar je langetermijngeheugen maken. Alleen de meest opvallende teksten, over de meest indrukwekkende positieve of negatieve onderwerpen en gebeurtenissen, zal je je daadwerkelijk (blijven) herinneren. Je bent dus veel meer informatie razendsnel aan het consumeren en weer vergeten dan echt aan het lezen. Op die manier blijft het vluchtige informatie en krijgt het geen kans echte kennis te worden.
Oud is goud
Van de boeken die ik als kind en tiener las kan ik nog precies vertellen waarover ze gingen, soms wat summier, in andere gevallen tot in de details. Als je me nu vraagt wat de inhoud van het boek was dat ik vorige maand heb gelezen, zou het zomaar kunnen dat ik je het antwoord schuldig moet blijven. Ik weet dat ik het heb gelezen, ik weet of ik het leuk of interessant vond of niet maar wat er toch de essentie van was…
Ik heb besloten dat ik het vanaf nu anders ga doen. Voor wat betreft de dagelijkse portie informatie die niet belangrijk genoeg is voor de diepste zones van mijn langetermijngeheugen doe ik verder geen moeite maar boeken ga ik weer met alle egards behandelen. Als ik niets wil missen moet ik ervoor zorgen dat ik alles onthoud. Klinkt simpel maar is het natuurlijk niet. Ik ga me verdiepen in de beste methodes om mijn geheugen weer scherp te krijgen en ga hier de volgende keer over berichten. En dan ga ik lekker binge-lezen zonder ook maar één verhaal te vergeten.
Wie gaat deze uitdaging met mij aan?
Dit blog verscheen voor het eerst op woordentalent.com
Foto Shelby Miller op unsplash.com
Augustus 2018, © Gaby van Halteren
3, 2, 1 en starten maar!
Gaat het echt gebeuren? Ik ga SCHRIJVEN? En dan geen blogs of artikelen, geen websiteteksten maar EEN HEUS BOEK?
Ja, dat is het plan. Ik ben al een tijdje bezig met het verzamelen van ideeën, het in elkaar zetten van verhaallijnen, het creëren van de bijbehorende personages en wat er verder nog bij hoort. En dat niet alleen voor maar één boek maar voor minimaal drie boeken tegelijk. Wel ben ik inmiddels zover dat ik weet met welk verhaal ik wil beginnen, dat is toch wel een belangrijke stap.
Na al dat voorbereidende werk is dan nu het moment gekomen, ik ga echt BEGINNEN. Ik ga achter de computer zitten, open een nieuw, leeg document en zet er in grote letters en vet ‘Hoofdstuk 1’ bovenaan. Dan roept mijn mobiel dat ik twee nieuwe mailtjes heb, een ervan met nieuwe borden op Pinterest. Categorie Creatief Schrijven, dat is interessant, ik kan vast nog iets van deze of gene leren, dus maar gauw kijken.
Na 20 minuten en weinig nieuws onder de zon keer ik terug naar mijn document. Ziezo, de eerste zin is binnen 30 seconden geschreven, niks aan. Hoewel, ik kan hem beter iets aanpassen, pakkender maken, tenslotte wil ik de lezer meteen in mijn verhaal trekken. Ik bedenk dus een aantal verschillende eerste zinnen, welke het wordt, zie ik straks wel als ik meer tekst heb.
Er komt een mail binnen met een interessante opdracht op een van de freelance sites waar ik lid van ben. Toch maar reageren en een offerte maken, deze opdracht zou mooi even tussen de twee door kunnen die ik deze week nog moet doen.
Terug naar de eerste zinnen. Hoe ga ik nu verder zodat ik snel een van de zinnen kan kiezen?
Je raadt het al: aan het einde van de tijd die ik mezelf vandaag heb gegeven om te schrijven voor ik terugkeer naar het werk waarmee ik mijn boterham verdien heb ik niet meer dan de verschillende versies van mijn openingszin. Komt dit omdat ik, voor ik goed en wel ben begonnen, al writer’s block heb? Nee, dat is het niet, ik weet wat ik wil en wat er moet komen te staan. Misschien had ik toch maar eerst een kopje koffie moeten drinken? Dat is het ook niet.
De echte reden waarom ik me door van alles en nog wat laat afleiden en waarom ik het er zo moeilijk mee heb om daadwerkelijk te beginnen: ik ben bang. En waar ben ik dan bang voor? Dat ik iets schrijf wat niemand wil lezen, dat ik erachter kom dat ik geen schrijver ben en nooit zal worden? Dat het boek wel wordt uitgegeven maar dat het door iedereen wordt afgekraakt? Of juist andersom, dat het een succes wordt en ik niet weet wat ik daarmee aan moet?
Nee, het is geen van deze op zich valide redenen waar veel schrijvers mee zitten; bij mij is het iets heel anders: ik ben bang dat ik, als ik eenmaal begin, niet meer kan stoppen, dat ik dag en nacht doorga en me er helemaal door laat opslokken, dat ik geen zin meer heb om iets anders te doen zoals geld verdienen met opdrachten zodat ik mijn maandlasten kan betalen en boodschappen kan kopen, kort gezegd, dat ik me helemaal verlies in de wereld die ik creëer en niet meer terug wil naar de echte wereld.
Menig schrijver met writer’s block zal jaloers zijn op deze reden maar voor mij is het een reëel probleem, het is me namelijk eerder overkomen, alleen op veel kleinere schaal (met de gedichten die ik als tiener heb geschreven) maar toen had ik nog alle tijd om eraan toe te geven. Nu verkeer ik toch wel in een heel andere situatie; ik ben de broodwinner in dit verder uit twee katten en heel veel planten bestaand gezin.
Maar als ik niet NU mijn verhaal opschrijf en uitgeef, kom ik er nooit achter of ik wel talent heb, of er mensen zijn die mijn boek met veel plezier lezen en meer willen en of ik er misschien toch een goed boterham mee kan verdienen. En dat is toch wat ik wil, niet alleen geld verdienen maar mensen laten beleven wat ik beleef als ik een goed boek lees, het complete caleidoscoop aan gevoelens dat het bij mij losmaakt en me niet meer loslaat, dat is wat ik wil!!!
Hoe ga ik dit oplossen?
Dit is het eerste blog uit een nieuwe serie die ik over mijn belevenissen als schrijver schrijf. Vond u hem leuk en wilt u weten hoe het met het boek en met mij verder gaat, ga dan naar mijn andere site, PSW. Vanaf september plaats ik daar regelmatig een nieuw blog met updates over mijn vorderingen en beproevingen en hier en daar een paar alinea’s uit mijn boek. U mag meebeslissen of ik me straks daadwerkelijk auteur in plaats van schrijver mag noemen.
Uiteraard blijf ik ook hier op deze site bloggen, met iets meer down-to-earth onderwerpen, lees: gerelateerd aan mijn werk als tekstschrijver en vertaler.
Dit blog verscheen voor het eerst op woordentalent.com
*****
Juli 2018, © Gaby van Halteren
Ik ben links- maar niet handig
Nee, deze blog gaat niet over mijn politieke opvattingen maar over oneliners, uitspraken, gezegden en spreekwoorden. Daar ben ik namelijk en grote fan van, zoals blijkt uit een foto van de kast in mijn bijkeuken. In de reflectie zie je zelfs dat er ook aan de andere kant nog meer spreuken hangen. En je vindt ze ook in de rest van mijn huis, tot aan badkamer en wc toe. Mijn nieuwste aanwinst, zie foto hieronder, is een ‘eyeopener’ voor alle chocolade liefhebbers: je wist het niet maar je eet al je hele leven gezond!
Mijn verzameling spreuken helpt mij over moeilijke momenten heen, steekt me een riem onder het hart wanneer ik dat nodig heb, vertelt me dat ik het kan, dat de zon weer gaat schijnen en laat me steeds weer grinniken of hardop lachen.
En in mijn vak?
Als tekstschrijver en creatief schrijver geloof ik heilig in de kracht van het geschreven woord; de pen is daadwerkelijk machtiger dan het zwaard. Geef mij dus maar de pen, het zwaard mag je houden. Of, aangepast aan de huidige tijd: geef mij maar het toetsenbord, de AK-47 mag je houden.
Ik bewonder mensen die oneliners en geestige uitspraken zomaar spontaan tijdens een gesprek kunnen bedenken; dat vind ik zelf namelijk best lastig. De kop van deze blog heb ik wel ineens bedacht, hij is echt helemaal van mij (er heeft vast iemand ooit iets dergelijks bedacht, dat heb ik niet gecheckt, dit is 100% Gaby). Ik kan, zie ook onder, achter mijn computer en voor mijn toetsenbord slagzinnen bedenken om producten te verkopen of te promoten maar van het ene moment op het andere met een briljante oneliner komen die je op een psychologische of filosofische manier heel diep raakt, dat is toch wel even iets anders. Het liefst schrijf ik lange tot zeer lange epistels, daarin kan ik mijn ei helemaal kwijt. De ‘macht’ waar ik als creatief schrijver naar streef is dan ook bereiken dat mensen bij het lezen van mijn boeken, verhalen en gedichten even hun problemen vergeten. Ik wil ze onderdompelen in een andere wereld – mijn wereld – en ze laten genieten, lachen, huilen en na een tijdje tevreden in hun eigen wereld laten terugkeren.
Als tekstschrijver, en ook als vertaler, wil ik ervoor zorgen, dat lezers eerlijke informatie krijgen, maar ook worden vermaakt en – naar mijn mening een punt waar nog veel aan verbeterd kan en moet worden – dat er handleidingen, gebruiksaanwijzingen en bijsluiters bij alle kleine en grote producten zitten die makkelijk leesbaar en begrijpelijk zijn (laat het svp via het contactformulier weten als je het hiermee eens bent; ik ben namelijk op zoek naar mensen die net als ik verandering willen brengen in dit soort onbegrijpelijke teksten).
Maar terug naar het onderwerp van de blog, oneliners en co.
Met een goede oneliner of (korte) spreuk kan je vaak beter een punt maken dan met een lange uitleg. Neem bijvoorbeeld deze uitspraak van Bob Marley:
‘Some people feel the rain. Others just get wet.’
Een prachtig voorbeeld van een ‘halfliner’ die je in niet meer dan 9 woorden duidelijk maakt dat er twee soorten mensen zijn: mensen met fantasie en het vermogen dingen te zien die er (nog) niet zijn en deze dingen te realiseren en mensen die deze eigenschap niet hebben en daardoor alleen maar de voorkant van iets zien zonder om de hoek te kijken of te bedenken hoe de achterkant er uit zou kunnen zien.
Deze uitleg was dus geheel overbodig want je snapte het met de 9 woorden van Bob Marley gewoon veel beter. Waarmee ik dan toch mijn punt heb gemaakt …
Reclame
Bij marketing en reclame zijn met name de oneliners niet weg te denken. Ieder zichzelf respecterend merk heeft een oneliner als tagline/pay-off/slagzin. Je hoort en ziet ze overal. Vaak hoef je het merk niet eens te zien, je weet welke slagzin bij welk merk hoort – mission accomplished! Voor mij als een tekstschrijver/copywriter is dit het moeilijkste maar ook leukste en meest uitdagende onderdeel van mijn werk en als vertaler is het vaak een hele opgave om er in een andere taal een equivalent voor te vinden, aangepast aan het land, de cultuur en de markt waarvoor de slagzin is bedoeld. Maar als het is gelukt loop ik de rest van de dag rond met een grote grijns op mijn gezicht.
Meeneem-gedachte
Wat moet je nou met een oneliner doen? Vooral niet proberen uit te leggen – zie boven – maar gewoon tot je nemen en in laten werken; je onderbewuste weet heel goed wat de bedoeling is. Om met Loesje te spreken:
‘Je moet ergens beginnen. Dat deed de oerknal ook.’
Wat zou Loesje daar toch mee bedoelen?!?
Tot de volgende keer!
PS: ik ben inderdaad linkshandig maar helaas vaak niet zo handig.
Dit blog verscheen voor het eerst op woordentalent.com.
Bron Bob Marley: www.goodreads.com
Bron Loesje: Loesjes scheurkalender 2018
*****
Photo by Thong Vo on Unsplash
Juni 2018, © Gaby van Halteren
Stilte, stilte en nog meer stilte!
Voortvarend was ik vlak na het oprichten van mijn bedrijf begonnen met bloggen - prachtige plannen, fantastische onderwerpen, het zou absoluut buitengewoon worden... tot het succes toesloeg.
Het succes kwam in de vorm van een constante stroom van vertaal- en tekstschrijfopdrachten die er drie jaar lang voor zorgden dat ik 7 dagen per week werkte, zonder vakantie, zonder vrije weekenden, alleen af en toe een (halve) dag vrij.
Begrijp me goed, ik klaag niet. Nog niet in mijn stoutste dromen had ik gedacht dat het zo'n vlucht zou nemen, dat mijn bedrijf zo snel zou groeien en dat ik in minder dan een jaar tijd voldoende zou verdienen om mijn baan op te kunnen zeggen. Toch gebeurde het! Heel bijzonder!!!
Maar ja, dit zorgde er wel voor dat HET KLAD erin kwam, in BLOKLETTERS. Het kwam niet alleen in mijn privéleven dat tot een minimum werd gereduceerd maar ook in al mijn plannen om mijn website goed bij te houden en minimaal één keer per maand een blog te schrijven.
We zijn nu ruim drie jaar verder en het wordt tijd dat ik wat rustiger aan doe; gelukkig kan dit financieel, drie jaar doorwerken als een 'gek' heeft daar voor gezorgd. Natuurlijk betekent dat niet dat ik nu stop met werken, blijf vooral met nieuwe opdrachten komen ... maar ik kan nu wel een qua uren normale werkweek aanhouden. En zodat ik me in het weekend niet hoef te vervelen pak ik nu mijn blog weer op. Voor de zekerheid begin ik rustig aan met een tweemaandelijkse blog, bevalt het goed, ga ik de frequentie verhogen.
Ik houd me aanbevolen voor suggesties, onderwerpen, commentaar, lof, kritiek, kortom: elke reactie is welkom - s.v.p. via het contactformulier, optie Feedback
Mijn dank is GROOT!
Dit blog verscheen voor het eerst op woordentalent.com
Bel of mail voor
meer informatie
T: 06 21 22 23 14
E: info@woordentalent.com